Μια φιλοσοφική παρομοίωση

Οι άνθρωποι δρούν. Μετακινούνται, παράγουν, δημιουργούν, εργάζονται. Οι άνθρωποι σχετίζονται. Κάνουν φιλίες, ερωτικές σχέσεις, επαγγελματικές σχέσεις. Οι δράσεις και οι σχέσεις τους δημιουργούν μικροκόσμους, ιδιωτικούς κόσμους μέσα στον μεγάλο Κόσμο. Το αποτύπωμα των σχετισμών και των διαδρομών του καθενός, η ακολουθία των ιχνών του μέσα στον Κόσμο σε μια απόπειρα απεικόνισης, μπορεί να έμοιαζε με ένα ριζόμορφο δικτύωμα, συναπαρτισμένο από τροχιές διανυμένων διαδρομών μέσα στον Κόσμο. Το ριζόμορφο αυτό δικτύωμα του καθενός θα ήταν ο «κόσμος του», ό,τι αυτός άγγιξε, διένυσε, μ’ ό,τι σχετίστηκε από το απέραντο του μεγάλου Κόσμου.

Καθένας έχει χαράξει το δικό του δικτύωμα με το χνάρι της διαδρομής του. Το δικτύωμα αυτό είναι η αδραξιά του Κόσμου από τον καθένα. Το δικτύωμα είναι η θέση του μέσα στον Κόσμο και από αυτό θεάται τον Κόσμο και αποκτά την θέασή του. Ο,τι βλέπει και ό,τι ξέρει για τον Κόσμο, η άποψη του για τον κόσμο είναι (από) το δικτύωμα του σ αυτόν, είναι ο μικρόκοσμος που έχει διανύσει, δει κι αδράξει. Γι’ αυτό, επειδή καθένας έχει εξακτινώσει το δικό του δικτύωμα, με δράσεις και σχέσεις, και επειδή ο καθένας από εκείνη την παρυφή αγναντεύει τον Κόσμο, και για Κόσμο εννοεί το δικό του δικτύωμα, το δικό του μικρόκοσμο, ο Κόσμος ο μεγάλος, ο διεκδικούμενος από μύρια δικτυώματα, όσα το πλήθος των ανθρώπων, ο Κόσμος ο μεγάλος δεν είναι κατακτημένος από κανέναν. Και αυτό το αρίφνητο πλήθος των δικτυωμάτων που συνυπάρχουν πάνω στον Κόσμο και τον μνηστεύουν και τον σφετερίζονται, είναι τύρβη περαστική. Ο μεγάλος Κόσμος είναι ασύλληπτος για την γνωριστική ισχυρογνωμοσύνη ενός εκάστου και ασύλητος από τα εισχωρητικά δικτυώματα που φουσκωμένα και εκτατικά καμώνονται ότι αυτά είναι ο κόσμος στη θέση του Κόσμου. Χρησιμοποιήσαμε εξαρχής την λέξη δικτύωμα θέλοντας να απεικονίσουμε τη δράση και τις σχέσεις που αναπτύσσουν οι άνθρωποι μέσα στον μεγάλο κόσμο, που μοιάζει με ένα αφηρημένο ριζόμορφο δικτύωμα, ένα σύμπλεγμα με την απείθαρχη μορφολογία ενός ριζώματος, καθώς περιλαμβάνει τις απρόβλεπτες διαδρομές και δράσεις του ανθρώπου μέσα στον κόσμο και την διασπορά των σχέσεων που αναπτύσσει. Μπορούμε να φανταστούμε ότι μοιάζει στη μορφή με ένα ρίζωμα, καθώς αφενός αποτυπώνει τις διαδρομές, τις πορεύσεις και τις παλινωδίες ενός βίου, αφετέρου έχει τον εισχωρητικό χαρακτήρα ενός ριζώματος αφού ο τρόπος του σχετισμού του ανθρώπου με τον Κόσμο χαρακτηρίζεται από εισχωρητικότητα, κατακτητικότητα, τόσο γνωστική όσο και πολλαπλώς χωρική. Γι’ αυτό χρησιμοποιήσαμε και τη λέξη αδραξιά. Επίσης, η φανταστική εικόνα της συνύπαρξης όλων των δικτυωμάτων, ως πιθανών αποτυπώσεων βίων ανθρώπων στο απροσμέτρητο πλήθος τους, ως ένα πλέγμα υπερθετικά περιπλεγμένο και κατάπλοκο, είναι θαρρώ μια επάξια απεικόνιση της πραγματικότητας. Που παράγεται συναιρώντας όλα τα γεγονότα και τους τρόπους και τις διαδρομές και τις σχέσεις των ανθρώπων, και τις υπολήψεις των ανθρώπων για όλα τα προηγούμενα, ένα απειροβαθές καλειδοσκόπιο. Τέλος, η παρομοίωση μας αποσκοπεί στο να καταδείξει το πόσο καταχρηστικό είναι και γνωσιολογικά ανεπίτρεπτο, ο καθένας από το δικό του δικτύωμα, επειδή γι’ αυτόν επέχει θέση κόσμου, πόσο αλαζονικό και αυθάδες είναι να διατείνεται και να πιστεύει ότι γιγνώσκει του κόσμου τ’ αληθές. Και να μην αντιλαμβάνεται το πεπερασμένο και τα όρια της γνώσης του, ότι τόσο κατέχει τον Κόσμο, όσο το ρίζωμα ενός άνθους έχει γραπώσει και κατέχει τη γης.