ΔΩΜΑΤΙΟ 6: Ο ΔΙΑΔΡΟΜΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΡΡΟΩΝ
Ο δημιουργός οφείλει να επιλέξει να εκτεθεί σε Ισχυρές Επιρροές, οι οποίες θα καθορίσουν τη δική του διαμόρφωση και την τροπή του έργου του. Σ’ αυτές τις Eπιρροές θα εκτεθεί. Η έκθεση στις Επιρροές είναι πολύ περισσότερο από μια διαδικασία διδακτικής έκθεσης. Είναι μια δοκιμασία επισφαλής, κατά την οποία διακυβεύεται η διαμόρφωσή του ως δημιουργού. Διακυβεύεται η άφιξή του στο Προσωποπαγές.
Η επιρροή, όταν είναι ισχυρή, διότι μόνο σε ισχυρές επιρροές μπορεί ο προς το προσωποπαγές κινούμενος δημιουργός να εκτίθεται, συχνά παύει τη δημιουργική του ορμή. Πολλοί φερέλπιδες δημιουργοί κατέληξαν θαυμαστές του έργου άλλων, ισχυρότερων δημιουργών.
Κάθε μια από τις Επιρροές που εκτίθεται ο δημιουργός την εσωτερικεύει και προσπαθεί να βρει εσωτερικό αντιστάθμισμα ιδιαιτερότητας για να την υπερκεράσει. Πρέπει να βρει αυτό που διαμένει σ’ αυτόν ως καταστάλαγμα της δικής του ιδιαιτερότητας, αφού έχει εκτεθεί στην Επιρροή. Αυτό που είναι το πιο ριζικά δικό του, το Προσωποπαγές.
Ο δημιουργός σχετίζεται αναμετρητικά με τις Επιρροές. Τους αποδίδει την αναλογούσα αναγνώριση και μετά προβαίνει σε φευκτικό ελιγμό. Ο φευκτικός αυτός ελιγμός συνίσταται σε αποφυγή ταύτισης με την ιδιαιτερότητα του άλλου, όχι ως αποτέλεσμα αγνόησης αλλά δια της πλήρους συναίσθησης της ισχύος της Επιρροής.
Της επάξιας αναγνώρισης της Επιρροής, έπεται αποφασιστική συστροφή στον εαυτό, και βύθιση σε εναγώνια ενδοσκόπηση. Εναγώνια ενδοσκόπηση στα ενδότατα της ιδιαιτερότητας για την εύρεση αντισταθμίσματος της Επιρροής. Αυτή η μεγαλειώδης συστροφή στον εαυτό, από προσωρινή πτόηση από την ισχύ της Επιρροής, για μια αγωνιώδη αναζήτηση αντισταθμίσματος, ερείσματος διαφορετικότητας, με το οποίο θα μπορέσει ο δημιουργός να ανέλθει ξανά στον κόσμο. Διότι ως αυτού του σημείου, με δική του πρωτοβουλία, επιλέγοντας τολμηρά μια ισχυρή Επιρροή για να σχετισθεί, εξέθεσε εαυτόν σε διασαλευτική αβεβαιότητα.
Συνεσταλμένα προσέρχεται στον εαυτό του για να αναζητήσει αντισταθμιστικό έρεισμα μέσα στην ιδιαιτερότητά του. Και τώρα το έρεισμα που αναζητεί, που θα του επιτρέψει να αναβιβάσει την ιδιαιτερότητά του στον κόσμο και δι’ αυτής να ανέλθει και αυτός, δεν υπάρχει.
Και πρέπει είτε να παραδοθεί και να εγκαταλείψει, αποδεχόμενος ως κατάλυση της ιδιαιτερότητάς του την Επιρροή. Ή να προβεί, μέσα σ’ αυτήν την υπαρξιακά διασαλευτική αγωνία, σε μια επιχείρηση σύνθεσης αντισταθμιστικού ερείσματος, μέσα από τα συστατικά της ιδιαιτερότητάς του. Να διαπλάσει δηλαδή αυτό που τώρα δεν έχει, να επαναπροσδιορίσει και να ανασυγκροτήσει, να αναβαπτίσει την ιδιαιτερότητά του και να την αξιώσει υπερβαίνουσα την Επιρροή που την συνέστειλε. Μιγνύοντας τα δικά του συστατικά, μέσα στην αναγνώριση της Επιρροής, να την εγκολπωθεί και να επαναπροσδιορίσει την ιδιαιτερότητά του έχοντας αντέξει και αυτήν την Επιρροή. Και να εξέλθει νικητής από την αγωνία της ενδομαχίας και να ανέλθει στην επιφάνεια του κόσμου, με την ιδιαιτερότητά του γλιτωμένη και ανθεκτική και να την παρουσιάσει ξανά στον κόσμο πιο νικηφόρα και καταξιωμένη από πριν.
Είναι ταλέντο μέγιστο, αυτή η ανθεκτικότητα του δημιουργού να υπόκειται την έκθεση ξανά και ξανά, επιλέγοντας ο ίδιος ισχυρές Επιρροές για να εκτεθεί και να διακυβεύσει την τύχη της ιδιαιτερότητάς του.
Οι επιρροές είναι πλήγματα.
Ο δημιουργός θαρραλέα εκτίθεται μπροστά τους και τα υπόκειται. Η ανθεκτικότητά του, η αντοχή του είναι μεγαλειώδης.
Είναι το τελικό δωμάτιο της έκθεσης.
Το δωμάτιο είναι μεγάλο.
Δεν υπάρχει τίποτα παρά ένας μαίανδρος, που παίζει το ρόλο διαδρόμου. Ο επισκέπτης εκπλήσσεται: αυτός ο διάδρομος δεν υπόσχεται μια ήρεμη διέλευση. Είναι σαν ασκός που έχει ενθυλακώσει όλες τις εντάσεις της καλλιτεχνικής Δημιουργίας. Είναι μεστός πολύ και πάλλεται.
Ο επισκέπτης εισέρχεται στον διάδρομο, τη μόνη δράση που του επιτρέπει το δωμάτιο. Ο διάδρομος είναι λαβυρινθώδης, με απρόβλεπτες μικρές ανωφέρειες και κατωφέρειες. Μια μουσική τον χτυπά για μια στιγμή. Μια εικόνα. Άλλη, η Francoise Gilot. Για μια στιγμή. Ένας κούρος. Η γένεση της Αφροδίτης του Botticelli. Hallelujah από το Μεσσία του Handel. Προχωρεί. Pollock, Έργο n. 5 Ακτινοβολείται. Ο Χατζιδάκις. Ο Heidegger. Η εισαγωγή των Κατά Ιωάννη του Bach. Eisenstein, Θωρηκτό Ποτέμκιν (Potempkin battleship, Odessa steps scene), η σκηνή από τη σκάλα. Τα ηλιοτρόπια του Van Gogh. El. Greco, η κηδεία του κόμη Orgaz. Schoenberg, Verklärte Nacht. Rodin. Προχωρεί. Ξανά ο Picasso. Ο Ρεμπώ εκτοξεύει 2 στίχους από το Une Saison en Enfer. Ραπίζεται. Tchaikovsky σκηνή από το Καρυοθραύστη. Τα τύμπανα από την 5η Συμφωνία του Shostakovitch. Στρίβει. Το έδαφος ανηφορίζει και αμέσως κατηφορίζει. Fantasie Impromptu του Chopin. Η «Δημιουργία του Αδάμ» του Μιχαήλ Άγγελου. Mondrian Composition no 1. Wagner, The ride of the Valkyries Προχωρεί. Tarkofski Νοσταλγία (Nostalghia). Συνεχίζει.
Βρίσκεται ακόμα στην αρχή του μαιάνδρου. Τα Έργα προβάλλονται ενεργοποιούμενα από φωτοκύτταρα που ανιχνεύουν την κίνηση των επισκεπτών. Τα Έργα πέφτουν σαν ριπές. Κάθε βήμα και άλλο, κάθε στιγμή νέο. Αυτό συνεχίζει για πολύ, ο μαίανδρος έχει πολλές πτυχώσεις.
Τα Έργα με τον τρόπο που πέφτουν και την ένταση που περικλείουν, δεν είναι πια ευπρόσδεκτα. Ο επισκέπτης περνάει μέσα από το διάδρομο έχοντας σε λίγο χρόνο καταιγιστεί από πλήθος Έργων.
Η διέλευση από τον διάδρομο των επιρροών προσομοιώνει λίγο από την αγωνιώδη έκθεση του Δημιουργού στις Επιρροές. Αν ο δημιουργός αντέξει τις Eπιρροές υπερνικώντας τις με εσωτερικό αντιστάθμισμα ιδιαιτερότητας, καταφτάνει στο Προσωποπαγές. Καταφτάνει σ’ αυτό που διαμένει από την έκθεση στις Επιρροές και είναι το πιο αυθεντικό: καταφθάνει στον εαυτό του.
Ο επισκέπτης βγαίνοντας από το διάδρομο των επιρροών αντικρίζει έναν μεγάλο καθρέπτη.